Τα ονόματα των πρωταγωνιστών έχουν αλλάξει αλλά η ιστορία είναι 100% αληθινή! Enjoy! Κάποτε, που ασχολιόμουν με το κομπαρσιλίκι, γνώρισα μια μουνάρα, την Ελένη. Μια απίθανη 39άρα με κορμάκι που σκοτώνει!
Ξέρετε τι εννοώ. Μετρίου αναστήματος, πυρρόξανθα μαλλιά, μικρό αλλά στητό βυζάκι, πεταχτό ολοστρόγγυλο κωλαράκι, με λίγα λόγια... Μούναρος!Είχα πάρει το τηλεφωνάκι της (γοητευτικό τεκνό που είμαι! ) και είπαμε να κανονίσουμε για κανένα καφεδάκι. Κάνα δυο φορές που την πήρα τηλέφωνο, όλο και κάτι προέκυπτε.
Είχα αρχίσει να απελπίζομαι! Μέχρι που ένα Σάββατο συμφώνησε να βγούμε. Ανάσταση! Ενώ είπαμε να βρεθούμε κατά της 10 το βράδυ, με παίρνει τηλέφωνο κατά της 8:30 και με ρωτάει αν μπορεί να φέρει και έναν φίλο της μαζί (;). E, ξέρετε τώρα, ψιλοετοιμάστηκα για χυλόπιτα αλλά αστραπιαία μου πέρασε από το μυαλό και η περίπτωση του τριολέ! Συμφωνώ τέλος πάντων και έτσι θα ερχόταν και ο φίλοοοοςς... (για καλή μου τύχη!)
Όταν συναντηθήκαμε, με συστήνει με τον φίλο της τον Χάρη.
- Και που θα πάμε τώρα; Ρωτάω.
- Εδώ κοντά έχει ένα καλό μπαράκι. Άμα θες…
Λέει με κάποιο ίχνος από υπονοούμενο η Ελένη.
- Και δεν πάμε; Λέω.
Το καλό μπαράκι που έλεγε ήταν ένα λεσβιάδικο στα Εξάρχεια. Δεν χαλάστηκα καθόλου όμως! Μπαίνουμε μέσα και παίρνουμε το ποτό μας. Μετά από λίγο, η Ελένη άρχισε να πηγαίνει με κάποια συχνότητα στην τουαλέτα και αυτό μας έδωσε με τον Χάρη πολύτιμο χρόνο να γνωριστούμε.
Τότε λέω του Χάρη:
- Έχω καλή συλλογή από τσόντες στο σπίτι… Και μου λέει:
- Αλήθεια; Πολύ ενδιαφέρον αυτό! Πάμε να τους ρίξουμε καμιά ματιά;