Ευτυχισμένος γάμος
Ένα βράδυ πριν ένα χρόνο περίπου, ήμασταν μαζί στο κρεβάτι και βλέπαμε τηλεόραση. Κάνοντας zapping πέσαμε σε μια ταινία με γυναίκες αστυνομικούς, όπου στη συγκεκριμένη σκηνή, είχαν ακινητοποιήσει δυο άντρες, αφού τους είχαν τσακίσει στο ξύλο. Ο άντρας μου έβαλε τα γέλια, αυτά μόνο στο σινεμά γίνονται, είπε, τι άλλο θα δούμε… Εγώ αν και συμφωνούσα μαζί του, ταινία ήταν άλλωστε, κάτι μέσα μου επαναστάτησε. Γιατί το λες αυτό τον ρώτησα, όπως είδες ξέρουν karate. Μαρία, ότι και να ξέρει μια γυναίκα, δε μπορεί να νικήσει έναν άντρα, μου αντιγύρισε πολύ σοβαρά ο Κώστας. Δες εμάς για παράδειγμα, συνέχισε, έχεις πιο μικρό και πιο αδύναμο σώμα απ’ το δικό μου. Πράγματι εγώ έχω ύψος 1.65 κι εκείνος είναι σχεδόν 1.80 αλλά αυτό δε με πτόησε, αντίθετα μάλιστα. Κουβέντα στην κουβέντα και περισσότερο από πρόκληση έπεσε το στοίχημα να παλέψουμε και να δούμε ποιος θα νικήσει. Ξεκινήσαμε να παλεύουμε και καταλήξαμε ένα κουβάρι ανάμεσα στα σεντόνια μπλεγμένοι. Χωρίς να το καταλάβω πως έγινε, τον χτύπησα με το γόνατο στ’ αρχίδια του και τον έκανα να διπλωθεί απ τον πόνο. Έπεσα πάνω του κι όπως ακόμη σφάδαζε τον γύρισα μπρούμυτα και τον ακινητοποίησα από κάτω μου. Τι κάνεις; θα με σκοτώσεις, τρελάθηκες; άρχισε να φωνάζει μόλις συνήρθε λίγο. Συγγνώμη, του απάντησα γελώντας, αλλά βλέπεις δε μπορώ να ελέγξω τη δύναμη μου.
Συνέχιζα να τον κρατάω από κάτω μου και να έχω τα χέρια του ακινητοποιημένα πίσω απ’ την πλάτη του. Έλα Μαρία, άσε με, εντάξει, νίκησες, είπε, αλλά ο τόνος της φωνής του ήταν καυλωμένος. Τον γύρισα ανάσκελα και είδα με έκπληξη το μποξεράκι του φουσκωμένο απ’ το μεγάλο καυλί του. Κάθισα στο στήθος του και του κρατούσα τα χέρια ακινητοποιημένα πάνω στο κρεβάτι, χωρίς εκείνος πια να προβάλει καμιά αντίσταση. Έλα, Μαρία, σε παρακαλώ. Άφησε με, νίκησες. Άφησα το ένα του χέρι κι έπιασα το καυλωμένο παλούκι του πάνω απ’ το μποξεράκι κι άρχισα να το σφίγγω. Πήγε να φωνάξει και να τραβηχτεί, αλλά του έριξα μια σφαλιάρα στο πρόσωπο, κάτι που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα διανοηθεί να κάνω ποτέ, αλλά ήταν τέτοια η ένταση που το τόλμησα, κι εκείνος έμεινε άγαλμα. Τώρα θα κάνεις ότι θέλω, εγώ είμαι η νικήτρια, κατάλαβες; τον ρώτησα και ταυτόχρονα του «ξανάσφιξα» το καυλί του. Κατάλαβες; Ναι, ναι, κατάλαβα, ήταν τα μόνα λόγια που κατάφερε να πει σαστισμένος. Τράβηξα το μποξεράκι κάτω κι άρχισα να τον μαλακίζω γρήγορα και δυνατά. Ήταν τόσο καυλωμένος που δεν άργησε να γεμίσει το χέρι μου με τα χύσια του.
Ήταν το τρίτο έτος μου στο πανεπιστήμιο και ήδη αισθανόμουν την πίεση των εξετάσεων. Ένα από τα πιο απαιτητικά μαθήματα, που κανείς δεν ήθελε να αποτύχει, ήταν αυτό του καθηγητή Γεωργίου. Στα 40 του χρόνια, είχε μια επιβλητική παρουσία. Ψηλός, με σοβαρό βλέμμα, πάντα ντυμένος με κοστούμι, και μια φωνή που απαιτούσε προσοχή. Ήταν ο τύπος του άντρα που σου προκαλούσε σεβασμό και μια ανεπαίσθητη νευρικότητα.
