Είμαι ένας διαζευγμένος άνδρας. Με λένε Νίκο. Πήρα διαζύγιο πριν δυο
μήνες. Ήμουν παντρεμένος για δυο χρόνια. Αγαπούσα τη γυναίκα μου, αλλά
σιγά – σιγά η αγάπη μας έσβηνε. Ακόμα και τώρα, δεν ξέρω ποιανού είναι
το φταίξιμο.
Μπορεί να είναι δικό μου, μπορεί να είναι δικό της.
Ήμουν πολύ συναισθηματικά σοκαρισμένος, όταν βγήκε το διαζύγιό μας.
Ήμουν τόσο σοκαρισμένος και αναστατωμένος, που χρειαζόμουν βοήθεια.
Ήθελα να πω σε κάποιον ποιες ήταν οι σκέψεις μου. Γι’ αυτό σκέφτηκα να
πάω σε ψυχολόγο. «Είναι καλή ιδέα», είπα στον εαυτό μου. Οι ψυχολόγοι
είναι εκεί για να σε βοηθήσουν αν έχεις προβλήματα. Είναι εκεί για να
ακούσουν το πιο χαζό όνειρο, συναίσθημα ή την πιο χαζή σου σκέψη. Δεν
θα αρνηθούν, επίσης, θέλουν και τα λεφτά μας!
Η πρώτη μέρα ήταν... εντάξει. Συστηθήκαμε μεταξύ μας. Η ψυχολόγος ήταν
γυναίκα. Την έλεγαν Τζένη, Τζένη Λ... Άρχισε να μου μιλά για το τι θα
κάναμε, πώς θα με βοηθούσε. Την άκουγα με πολύ προσοχή, επειδή αυτές οι
επισκέψεις ήταν πολύ σημαντικές για μένα. Όταν τελειώσαμε, έφυγα και
πήρα τον δρόμο πίσω για το μικρό δωμάτιο στο φτηνό ξενοδοχείο όπου
έμενα, σκεπτόμενος αυτήν. Αυτή η γυναίκα θα με βοηθούσε πραγματικά; Το
ήλπιζα.
Μετά από έναν μήνα ή τέσσερις εβδομάδες από επισκέψεις, ήρθαμε πιο
κοντά. Αισθανόμουν άνετα, δεν είχα φόβους να πω το οτιδήποτε και δεν
ήμουν καθόλου ντροπαλός μπροστά στην Τζένη. Είχαμε μια πολύ καλή φιλία.
Αλλά, μετά από κάποιες επισκέψεις, άρχισα να την βλέπω διαφορετικά.
Ερωτικά, σεξουαλικά. Το ξέρω πως αυτό δεν ήταν σωστό αλλά δεν μπορούσα
να σταματήσω. Ήταν τόσο όμορφη, και ακόμα ήταν η μόνη που είχα επαφή,
εκείνον τον καιρό δεν μιλούσα με κανέναν άλλο.
Το άσχημο είναι ότι δεν ανταποκρινόταν. Εννοώ, εντάξει, δεν της το είχα
πει ή δεν της το είχα δείξει, αλλά έχει σπουδάσει τον ανθρώπινο
χαρακτήρα, την ανθρώπινη ψυχολογία και συμπεριφορά. Θα μπορούσε να το
καταλάβει από μόνη της, αλλά... τίποτα. Έτσι λοιπόν, μια μέρα όταν
ήμουν εκεί στο γραφείο της, μου είπε:
- Καλημέρα, Νίκο. Πώς είσαι σήμερα;
- Όχι και πολύ καλά, απάντησα.
- Γιατί, τι έγινε; Με ρώτησε.
- Είδα ένα όνειρο χθες το βράδυ. Της είπα.
- Και είναι άσχημο να βλέπεις όνειρα;
- Όχι όχι, αλλά ήταν κάπως... παράξενο.
- Τι είδους όνειρο ήταν δηλαδή;
- Λοιπόν... δεν νομίζω ότι πρέπει να το πω.
- Γιατί όχι;
- Γιατί... αισθάνομαι λίγο... ντροπαλός.
- Α, έλα τώρα! Μοιραζόμαστε τα πάντα. Δεν μπορεί να είναι τόσο δύσκολο να μου πεις γι’ αυτό το όνειρο.
- Δεν είμαι σίγουρος.
- Η ώρα περνά Νίκο...
- Εντάξει, άκου: Ήμουν λέει, σε ένα νοσοκομείο, επάνω σε ένα
κρεβάτι, προφανώς για να με εξετάσουν. Φορούσα μόνο μια ρόμπα, ήμουν
γυμνός από μέσα. Τότε, μια γιατρός μπαίνει μέσα στο δωμάτιο. Μου είπε:
«Βγάλε τη ρόμπα σου». Δίστασα λίγο στην αρχή, αλλά στο τέλος την έβγαλα
και έμεινα γυμνός. Ύστερα, πήρε το στηθοσκόπιο και το ακούμπησε στο
στήθος μου, αλλά όχι μόνο εκεί. Αφού άκουσε για λίγο τους χτύπους της
καρδιάς μου, έβαλε το στηθοσκόπιο στην πλάτη μου, μετά στην κοιλιά μου
και μετά στο δεξί μου πόδι. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί είχε βάλει
το στηθοσκόπιο εκεί αλλά τέλος πάντων.